Door een achterruit gekatapulteerd... (11 jan 2007)
Gisteren begreep ik plots de uitdrukking "sterretjes zien". Op het programma stond een lange duurrit. Omdat ik niet echt een held ben in het onthouden van wegen, rijd ik altijd mijn zelfde toertjes. Zo volg ik in Hacht steeds de Jubileumroute: een mooie route langs kleine baantjes die er afhankelijk van het weer telkens anders uitzien (van heel romantisch naar woest dreigend). Eén constante is er wel: er ligt heel veel vuiligheid op de baan, zodat ik daar al vaak heb lek gereden.
Gisteren had ik niet eens tijd om schrik te hebben: ineens doemde er uit een privé oprit een achteruitrijdende jeep voor mij op. Er was in het smalle baantje geen ruimte om de auto te ontwijken. Ik heb geroepen en het volgende ogenblik werd ik wakker in de berm. Een heel deel van het gebeuren was aan mij voorbij gegaan: ik zag een achterruit aan diggelen en toen ik volledig bij bewustzijn was, was de politie er en baande de MUG van Haacht zich een weg naar Gasthuisberg. Aanvankelijk had ik verschrikkelijke hoofdpijn + pijnlijke schouder (ik vreesde voor mijn sleutelbeen). Na de foto's bleek dat ik enkel kneuzingen heb (ribben, schouder) en dat is gezien de klap een klein mirakel. Mijn fiets is intact (!!!), op mijn helm zit geen schrammetje, enkel mijn fietskledij is gescheurd ter hoogte van mijn schouder. Die schouder kan ik haast niet bewegen: ademen, lachen, niezen en snuiten kosten veel moeite, maar binnen vier dagen hoop ik toch alweer te kunnen trainen.
Ik weet nu wel zeker dat er steeds een beschermengeltje bij mij is...anders was ik er veel slechter vanaf gekomen. Ik hoop ook dat dit verhaal iedereen die gaat fietsen, aanspoort om nooit zonder helm op de baan te gaan. Veel liefs!