Ronde van Polen en meer
De Ronde van Polen heeft niet alleen een mooi resultaat opgeleverd, maar ook een zware tol geëist. De 1e rit was bepalend voor de eindstand. Samen met ploegmaat Liesbet zat ik in een ontsnapping. Ik eindigde als 3e en we hadden 24" voor op het peloton. Lies werd 4e: als ploeg hadden we een mooie uitgangspositie. Er waren 4 Italiaanse ploegen aanwezig die onderling toch wel samenwerkten en de 2e en 3e rit aanstuurden op een massasprint: de 2 ritten werden gewonnen door Giorgia Bronzini die uitstekend werd gegangmaakt door wereldkampioene Marta Bastianelli.
Die 3e rit gebeurde het. In de namiddag zou er een tijdrit van 7 k zijn en dus heb ik mij de volledige rit gedeisd gehouden. Die tijdrit wou ik winnen om samen met de ritwinst ook de eindoverwinning op zak te steken. Er werd een strak tempo van ong 41 per uur aangehouden, zodat niemand weggeraakte: ideaal om in de luwte mee te peddelen zonder al te grote inspanningen te leveren. De benen voelden super aan. Het peloton kwam in de laatste rechte lijn. Ik bleef in de sprint afzijdig want ik wou geen risico's nemen. De aankomstlijn was een brede rechte baan zonder putten. Toch gebeurt het onvoorstelbare: twee rensters vóór mij haken in elkaar. Ik kon de eerste rensters ontwijken en reed over de fiets van de tweede. De grootste hindernis is genomen dacht ik in een fractie van een seconde, maar een meter verder ligt het lichaam van de tweede renster... in volle snelheid knal ik er tegenaan. Het resultaat was onbeschrijfelijke pijn en het onmiddellijke besef dat ik zowel mijn tijdrit als mijn eindklassement mocht vergeten. De minuten na de val ging er vanalles door me heen, maar vooral: in de wereldbeker in Drenthe ben ik eveneens gevallen. Ik had daar de laatste 3 kilometer nog willen uitrijden, maar ze hadden mij de auto in gestoken voor ik het goed en wel besefte. Dat wilde ik nu niet. Ik wilde uitrijden en in de uitslag staan. Ik rijd niet tot Polen om op te geven. Dus heb ik gevraagd om mij weer op de fiets te zetten en met de hulp van ploegmaat Jaccolien ben ik over de meet gereden. Hoewel ik wel 10 minuten later ben binnengesukkeld, werd mij geen extra tijd aangerekend, want de crash gebeurde binnen de laatste 3k. Ik stond in het eindklassement nog steeds 3e en was vastbesloten die plaats te verdedigen in de tijdrit al wist ik niet hoe ik eraan moest beginnen.
Vanaf de aankomst tot aan mijn start 5 uren later lag ik uitgeteld in de VVHP wagen. Rond 15 uur kwam Wim met fantastisch nieuws: de tijdrit was ingekort van 7k naar 3.5k. Mijn lijdensweg zou half zo lang duren. Dit nieuws (waarvan ik trouwens in normale omstandigheden zou balen) motiveerde mij. Dankzij de goede zorgen van mijn ploegmaats, ploegleider, verzorger en mechanieker en met heel veel dafalgans en ibuprofens in de maag ben ik aan de start verschenen. Op de één of de andere manier heb ik de 3.5k gereden. Ik herinner mij vooral iedere put van het parcours en de schrik om onderuit te gaan. Uiteindelijk ben ik 8e geworden (wat ik persoonlijk haast niet geloofde) en teruggezakt van de 3e naar de 4e plaats ten voordele van ploegmaat Liesbet (die 5e werd in de tijdrit) en de Litouwse Daiva Tuslaite die de tijdrit gewonnen had. De schade bleef dus beperkt en dankzij de 3e plaats van Lies en mijn 4e plaats behaalde Vrienden Van Het Platteland ruimschoots de zege voor het ploegenklassement.
1400k later werden in de spoedafdeling van het UZ Leuven foto's gemaakt waaruit bleek dat mijn ribben niet gebroken, maar enkel gekneusd zijn. Je kan daar niets aan doen: enkel geduld hebben.
Mijn seizoen werd tot nu toe getekend door prestaties die bijna altijd met één of andere pech gepaard gingen (ook de mooie prestaties): kapotte pedaal in RVV, losse pion in Oml h Volk, slechte body in Binda, kapotte rem tgv het extreme weer in Dolmans Heuvelland Classic, valpartij in Drenthe. Een mens wordt er bijgelovig van en begint te aarzelen. Dat zijn de momenten waarop ik vol heimwee terugkijk naar mijn voorbije atletiekperiode: daar kunnen anderen je niet ten val doen brengen, daar ben je niet afhankelijk van een vervoermiddel: daar gaat het om jij en jezelf...In de koers gaat het om jij, je fiets en het peloton.
Ik schik mij nu een beetje in mijn lot. Polen is hopelijk het einde van de ellende. Ik geloof in het gezegde "na regen komt zonneschijn", hoe banaal het ook moge klinken. Intussen heb ik al éénmaal weer op de rollen gezeten. Ademhalen gaat moeilijk, maar alles komt wel in orde. Al ben ik niet van plan om nog dingen te forceren zoals ik in die Poolse tijdrit heb gedaan. Die ervaring wens ik niemand toe. Trouwens, de zon begint een beetje te schijnen want mechanieker Jan heeft voor mij al een spiksplinternieuwe fiets afgemonteerd. Van mijn oude fiets was de voorvork gebroken en het kader gebarsten. Wie weet luidt die nieuwe fiets een positievere periode in!!
Sluutjes en tot?