Nieuw Begin
In februari 2005 ben ik begonnen met wielrennen. Er ging een vreemde, boeiende, uitdagende wereld voor me open. Een wereld waar ik geen iota vanaf kende. Ik was net gerevalideerd van een zware knieoperatie. Dat jaar nam ik reeds deel aan de Ronde Van Vlaanderen: mijn derde wedstrijd ooit was een wereldbeker! Ik miste in 2005 op een haar na de Belgische titel tijdrijden owv een lekke band. Mijn 2e, 3e en 4e seizoen reed ik bij een UCI team en werd ik telkens Belgisch kampioen tijdrijden. Ik reisde van hot naar her, werkte tussendoor, bestierde mijn eigen huishouden en trok overal mijn plan. Ik moest alles op mijn eentje georganizeerd krijgen. Ik verwaarloosde vrienden en familie. Diegenen die mij het dierbaarst zijn, steunden mij en begrepen mijn keuze. Ook voor hen was het wielrennen iets nieuws, niettemin stonden zij volledig achter mij. Mijn moeder die helemaal niets van wielrennen afwist, steunde mij door dik en dun, ook toen ze ziek was, omdat ze wist dat ik het graag deed en dat het een passie geworden was.
Vandaag zet ik een punt achter mijn 4 jarige carrière. Organisatorisch gezien is het niet meer haalbaar om nog op internationaal niveau te koersen en goede prestaties neer te zetten. Het vrouwenwielrennen wordt steeds professioneler. Je moet er steeds meer tijd in steken en dat kan ik niet. Weinig tijdrijdsters trainen nooit achter de brommer: ik ben er eentje van: het is zo moeilijk om iemand te vinden die voor kan rijden als mij dat ook past, als ik niet moet werken.
Op het WK in Varese ben ik 29e geëindigd op 2'50" van de eerste. Ik ben fier op deze prestatie want ik weet dat er weinigen in dezelfde condities even ver zouden geraken. Weinigen zouden er ooit aan beginnen.
In de voorbije 4 jaar werd ik geleefd en heb ik voor de ploeg geleefd. Nu is de tijd gekomen om mijn leven weer in eigen handen te nemen. Ik neem afscheid van de internationale competitie en ga doen waarin ik al zolang zin had: cols beklimmen! Al die fameuze cyclosportieven waarover ik alleen nog maar heb horen spreken. Ik ga ook mijn zus bezoeken: die woont in Zwitserland in Davos: een prachtige omgeving en ideaal voor hoogtestage, maar owv tijdgebrek heb ik er nog nooit echt kunnen fietsen. Nu ga ik dat wel kunnen...Ik stop dus niet met fietsen. Wel laat ik strijd voor de eer van de overwinning aan de profs over. Als amateur kom ik er niet aan te pas. Mijn job zou ik enkel opgegeven hebben, mocht er naast een degelijk contract ook een gestructureerd beleid en een professionele omkadering tegenover hebben gestaan.
Wielrennen is de allermooiste sport en nu breekt er een tijd aan waarin ik voor 100% plezier zal beleven aan mijn passie.