Op de fiets achter mijn lopende broer Koen tijdens de Kustmarathon (30 sept)

De start was in de Panne, kwestie van wind mee te hebben. Veel heb ik er niet van gevoeld, mijn broer waarschijnlijk nog minder: het was hoofdzakelijk zijwind. De fun van in het begin veranderde in miserie vanaf de 25e km. Tot dan had hij heel gemakkelijk, vlot, soepel en mooi gelopen. Aan km 25 begonnen de krampen zich aan te kondigen. Een kramp kun je niet zomaar controleren. Dat weet ik van in de koers. Ooit eens van mijn fiets gesprongen midden in de koers omwille van een kramp in mijn kuiten. Als je moe bent dan kun je doorbijten en diep gaan, maar een kramp verhindert je gewoon om diep te gaan...De echte krampen zijn pas vanaf km 37 gekomen...vanaf dan duurde elke kilometer veel te lang. Ik zag een bordje met de volgende kilometer en toen dacht ik "Miljaar nog 100 meter alvorens we aan km 39 zitten". Ik weet niet of mijn broer dat ook zo ervaren heeft. Uiteindelijk werd de marathon in 2 uur 25 afgewerkt: een heel goeie prestatie waarbij éénzaamheid troef was: Koen heeft ongeveer 20 k alleen gelopen (met mij als begeleidster een eindje achter hem): zeker vergelijkbaar met een tijdrit al duurt een tijdrit veel minder lang. Ik heb begrepen dat je in een marathon echt wel jezelf tegenkomt...Ik vond het een schitterende prestatie zeker omdat de krampen hem een aantal keren tot stilstaan hebben gedwongen!! Super gelopen broertje!