Struggle for life
Van een hectisch seizoen in een competitieloze winterslaap....zo zag het er op 25 sept naar uit...bwakes. Toch zijn vervelende najaarsblues mij gespaard gebleven: ik heb hard gewerkt en ben voor een week naar Orange Romania gegaan. Mijn werkbezoek daar heeft mij naast heel wat overuren ook een pak levenservaring opgeleverd. Het waren spannende momenten toen mijn Roemeens brabbelende taxichauffeur mij in een achterbuurt van Boekarest wou droppen onder het mom dat dat mijn bestemming moest voorstellen. Aangezien die achterbuurten geen verharde straten hebben, bevolkt zijn met wilde honden scharrelend op vuilnishopen en mensen rondhangend rond metalen tonnen waarin een vuurtje werd gestookt, was ik niet direct vragende partij om daar uit te stappen. Op zo'n momenten neem je dan spontaan je toevlucht tot een internationale gebarentaal met de nodige stemverheffingen waarvan niet de woorden maar wel de intonaties belangrijk zijn , je begint alle mogelijke talen door elkaar te halen, Italiaans, Frans, Engels, Portugees opdat die brave man je toch maar in een minder uitzichtloze buurt zou afzetten. Ne mens strijdt dan ineens voor zijn leven. Hoe ik die eerste keer ooit op het werk ben aangekomen, weet ik nog steeds niet, maar ik was vastberaden om er te geraken en dus ben ik daar ook geraakt. Nu zondag zal het waarschijnlijk ook een struggle for life zijn: ik neem deel aan een cyclocross in Vossem op vraag van Marc Verbinnen www.verbinnensport.be . Aanvankelijk zag ik het niet zitten, maar ik ga mijn grenzen verleggen. Ik heb die rit in Boekarest overleefd dus dan moet dit ook lukken. Wat is erger dan in de auto van een onverstaanbare Roemeen te zitten in een stad die je van haar noch pluimen kent? Ik doe het en als ik 100 keer val dan zal ik 100 keer opstaan. In modder is het trouwens zacht vallen denk ik. Mijn ambitie is afzien en aankomen...en dit alles met het oog op de weg...