De spits is afgebeten
de eerste koers van het jaar is steeds speciaal. Vooraf kan je wel een vermoeden hebben over de conditie, maar een koers is nog altijd iets anders dan een trainng of een test.
Om de speciale gebeurtenis van gisteren te vieren werden we getracteerd op schitterend weer: het kwik ging nooit onder de 16°....
We stonden met 71 aan de start en kregen 12 rondes van 6,5 k voorgeschoteld. Mijn eerste indruk was dat de junioren precies minder explosief zijn dan ik had gedacht: ik had tijd te over om wat te tateren, wat mee te roepen (die junioren roepen constant op elkaar en ik heb geleerd om da spelleke gewoon mee te doen, kwestie van niet overroepen te worden) tot wanneer er een valpartij kwam in de vierde ronde over de volledige breedte van de baan. Ik zat erachter zodat het peloton gevlogen was en ik ernaartoe mocht rijden. Gentlemen als die mannekes zijn, lieten de achtergebleven junioren mij het voortouw nemen: ik heb er vijf terug gebracht naar het peloton. Het was loodzwaar om terug te komen en ik had nooit gedacht dat ik de koers überhaupt zou uitrijden. In de 6e ronde was ik al volledig hersteld zodat ik op het bergje kon demarreren: ik zat even alleen voorop maar werd weer ingehaald door 2 stomme linke bochten na de bergop. In de 8e en de 10 ronde heb ik ze nog eens pijn gedaan en dan werd iedereen zenuwachtig, want we gingen naar de meet toe. Ik heb geen risico's genomen en mij mooi op de achtergrond gehouden om uiteindelijk als 28e binnen te rijden (het was een massasprint).
Ik rijd tegenwoordig zonder snelheidsmeter: ik was verbaasd dat we aan een gemiddelde van 40 per uur zaten: ik dacht dat we veel trager hadden gereden.
Het was een superleuke koers en het positieve van de zaak is dat ik mij veel beter in het peloton voel dan vorig jaar het geval was...Ik heb er nu een eigen stekje!