Engadin Radmarathon
Voor de verandering bleek het geen probleem te zijn om 5 minuten voor de start nog gauw naar het toilet te spurten: de wachtrijen stonden aan de mannenzijde. De cyclosportieve ging op 12 juli onder een goed gesternte van start.

De volledige toer bestond uit twee rondes: een kleine ronde van 98 k en 1400 hoogtemeters en een langere ronde van 114 k en 2600 hoogtemeters. Iedereen kon na 98 k al binnenrijden.
De registratie van tussentijden en eindtijden gebeurde via chips. Zicht op Davos vanop Grishalp De start werd al om 7 uur geg even en alle renners moesten ten laatste om 8 uur de smalle, donkere en lange tunnel naar Livigno achter zich gelaten hebben: om 8 uur gaat die tunnel open voor het gemotoriseerd verkeer.
De organisatie was volmaakt en stond volledig in het teken van veiligheid. Ik had dankzij mijn vader en Manu een superbegeleiding: mijn vader kent de streek als zijn broekzak en slaagde erin van col tot col te rijden. Manu zorgde voor de bevoorrading: ik had zo'n grote keuze aan eten dat
Bijna op de top van de Fluëlapas en de Fluëlapas een kleine week later.
het leek op een picknick op de fiets!De tijd vloog voorbij: ik heb de 212 k en de 4000 hoogtemeters afgelegd in 7 uur 35 (verplichte stops aan rode lichten meegerekend). In totaal heb ik zo'n 65 k geklommen, hetzelfde gedaald en een dikke 80 k vlak gereden. De zwaarste cols waren de Fluelapas (van 1350 hoogte naar 2350 op 13k) en de Albulapas (van 900 hoogte naar 2350 hoogte over 33k). De Albula is minder steil dan de Fluela, maar velen sneuvelden door de lengte van de klim. Persoonlijk had ik geen problemen: ik bolde vlotjes naar boven en bolde voorzichtig weer naar beneden (in tegenstelling tot de kamikazes die mij in bergaf voorbij stoven). Mijn maximumsnelheid was 75 per uur. De minimumsnelheid heb ik niet gemeten :-) Bij de afdaling van de Albula liepen er koeien op de weg.

Op de één of de andere manier bevond ik mij beneden in het relatief vlakke dal na enkele kilometers steeds in een groepje. De laatste 15 km waren "vlak" en liepen over een lange rechte baan richting Zernez. Met de stal in zicht, heb ik toen een hele groep op sleeptouw genomen: zalig om gas te geven op een zo goed als verkeersvrije baan... Toen ik aankwam had ik oprecht spijt dat het gedaan was: voor het eerst in jaren heb ik weer echt plezier beleefd aan mijn koersfiets. Ik ben 2e vrouw geworden en nr 103 (van de 600 deelnemers) in het algemene klassement met 1 uur achter op de 1e man.

De tocht was gemakkelijker dan gevreesd. Daarom neem ik volgend jaar misschien deel aan een extreme klimtocht:7500 hoogtemeters gespreid over 175 k: in totaal 5 passen waaronder kleppers als de Stelvio en de St Gothard.

Veel zal echter afhangen van het weer dat in de bergen grillig uit de hoek kan komen. Een week na de cyclosportieve werden de Fluëla en de Albula door noodweer geteisterd en lag er op de top 30 cm sneeuw.
Intussen heb ik een uitnodiging gekregen voor deelname aan de König Ludwig lauf...de winter kondigt zich aan. Tijd om de rollerskis uit te halen :-))