Wablief?
Geheel per toeval is mij ter ore gekomen dat een ex ploegmaat de ronde van Bretagne heeft gewonnen. Een artikel zo groot als een zoekertje voor postzegels bracht dat nieuws aan de man.
Liesbet De Vocht heeft in de Ronde van Bretagne (uci 2.2) van meet af aan de lakens naar zich toegetrokken door solo over de meet te komen in de eerste etappe. Vermoedelijk heeft ze eventjes de aanwezigheid van een Oekraïnse geduld om haar vervolgens toch nog op 46 seconden te rijden: bergtrui, puntentrui en vooral leiderstrui vanaf dag 1 binnen.
In de achterhoede maakte haar teamgenote Marianne Vos het succes van de ploeg compleet door netjes de sprint van het peloton te winnen. Marianne Vos is niet van de minste: een echte kampioene in alle betekenissen van het woord...enkele wereldtitels op zak, in vele eindklassementen op nummer 1: kortom, eentje met een behoorlijk palmares en dat is eufemistisch uitgedrukt. Waarmee ze op mij echter een veel grotere indruk heeft nagelaten tijdens mijn korte wieleravontuur is haar houding. Ze is heel voorkomend in en naast het peloton. Haar discrete en subtiele eenvoud weerhoudt haar er niet van om haar gretige ambitie op een gecontroleerde manier tijdens de koers te ontplooien.
Deze renster heeft Liesbet De Vocht dus achter zich gelaten. Critici zullen misschien zeggen dat het een soort wederdienst van Marianne aan het adres van Liesbet was voor al het afgeleverde onopgemerkte harde labeur van de voorbije maanden. Gedeeltelijk misschien, maar een dergelijke "cadeau" kan alleen maar gegeven worden aan iemand die het aankan.
Liesbet is inderdaad niet van de minste: ze werkt voltijds. Wat moet ik daar meer over zeggen? In een week zitten 168 uren. 56 uren gaan naar slapen, 40 uren naar werken, 25 uren naar sport, 14 uren naar eten, dan heb je nog 33 uren per week over om inkopen te doen, uw familie heel af en toe een bezoekje te brengen, even te rusten misschien? Al het verlof gaat onherroepelijk naar de koers. Het is een loodzwaar regime: geen enkele man presteert iets dergelijks en weinig vrouwen doen het haar na (de meeste vrouwen studeren, werken halftijds of werken niet). Ondanks deze omstandigheden kwam Liesbet als eerste Belgische vrouw sinds Heidi Van De Vijver met de leiderstrui naar huis.
Precies dit opmerkelijke gegeven heeft de nationale pers compleet onopgemerkt aan zich voorbij laten gaan. Berichtgeving over wat er te eten valt in de ronde van Frankrijk en over hoeveel papiertjes die mannen achterlaten (vuil dumpen in de natuur keur ik vanzelsprekend heel erg af) is belangrijker. Die journalisten moesten eens weten wat vrouwen voorgeschoteld krijgen in rondes en waar vrouwen tijdens rondes ondergebracht worden.
Soit. Met dit artikel hoop ik de ongepaste leemte op te vullen. Let wel: de titel van deze blog suggereert geen objectiviteit.
Geen verwijt naar de regionale pers natuurlijk: ik weet dat die mannen moeite doen om onze vrouwelijke rensters naar waarde te schatten. Spijtig genoeg krijg ik in Vlaams-Brabant de artikels van Antwerpen niet te lezen.Ik heb mij voor mijn relaas noodzakelijkerwijs moeten baseren op http://www.cyclingnews.com/.
Ik hoop zo snel mogelijk te schrijven over mijn avontuur in Zwitserland: het was prachtig...
Groet!