Koning Winter op komst

Met de uurwisseling kondigen de donkere tijden zich definitief aan... We zijn dus volop bezig aan de voorbereiding van het langlauf seizoen.

Manu heeft de rollerski's geoptimaliseerd door ze te voorzien van spatborden: een uniek produkt speciaal op maat van ons Belgisch wegennet gemaakt. In Zwitserland kijken ze raar op als ze de carbonnen fragiele spatbordjes vervangen zien door stevige spatborden die de wieltjes voor de helft omgeven: handmade aus Belgien...geen doorweekte bemodderde schoenen na een training in de regen...

De "Rosier"  nabij Spa is ons geliefkoosde trainingsparcours...(met de hulp van Manu's vader, die ons telkens naar een andere voet van de beklimming terugvoert) en we kennen alle wegjes daar als onze broekzak...Als je van in de vallei van de Ambléve (210 m) opklimt langs de minst steile kant tot de top, dan ben je voor 8k  en 340 klimmeters zoet.
In Zwitserland is het natuurlijke andere koek: daar gaan ze met de rollerskis van Davos naar de top van de Fluëlapas: 14k en 850 hoogtemeters...
boven: het Dishmadal is ideaal voor trainingen met de rollerski's (500 hoogtemeters over 12k)
links: het onverharde gedeelte van de Umbrailpas
onder: de Stelviopas

Tijdens mijn laatste bezoek aan Zwitserland in September heb ik trouwens met de fiets voor de laatste maal dit jaar alle passen in de buurt van Davos gedaan: elke pas heeft een eigen "paspoort": de Fluëlapas van de kant van Sush is absoluut de zwaarste: van 1400 naar 2383 m over 12 k. De Julierpas is een heimelijke...daar vertrek je van 1800 m  in Sillvaplana om na 7k op 2290  meter de top te bereiken: stelt dus niet veel voor zou je zeggen, maar dat is buiten de wind gerekend: die teistert genadeloos de volledige bedding die breed uitgestrekt is en waar een fietser absoluut geen beschutting vindt: alles is er kaal, verlaten, een beetje een woestenij...

De mooiste pas en mijn absolute lieveling is de Albulapas: start in Filisur op 980 m en aankomst 21 km later en 1332 m hoger: het landschap is prachtig, qua steilte is de Albula helemaal niet zwaar.

Op het einde van mijn Septemberverblijf ben ik met de Velo und Bike club Davos meegegaan op de Zondagse tocht...: dat was de kers op de taart: de Stelvio...in totaal 1800 hoogtemeters, 48 haarspeldbochten en een spannende afdaling langs de Umbrailpas waarvan 2 km niet verhard is...In totaal hadden we amper 60 k afgelegd, 2000 hoogtemeters en een lunch op de top waar skiërs en wielrenners door elkaar liepen....

Begin december zal ik waarschijnlijk voor de eerste maal weer op de echte latten staan, tenzij de Hoge Venen eerder "begenadigd" worden met sneeuw...