We besluiten om rond valavond te gaan langlaufen in de vuurgangen van het natuurpark in Waimes. De wandelpaden strekken zich voor ons uit als witte lopers die de reeds vallende duisternis en de fel opkomende mist doorboren. Wind jaagt dikke sneeuwvlokken tegen mijn vizier. Je ziet geen hand
De hoofdweg in Signal de Botrange om 9 uur 's morgens
voor ogen. Op 100 meter van de parking in Signal de Botrange vragen toeristen ons of de aankomst van het 6k parcours nog ver is…Ze staan vlak bij hun bestemming en ze zien het niet. Het Ven heeft een reputatie. Mensen verdwalen erin. Het overvalt hen met plots opkomende dikke slierten mist en een bijtende kou die hun oriëntatiegevoel compleet in de war sturen. Deze paden kennen we als onze broekzak. Desondanks zijn we uitgerust met degelijke koplampen. De nieuwe sneeuw verhindert dat we snel vooruit komen. Alle geluiden worden gedempt. Ik hoor enkel de huilende wind en het regelmatige getik van onze stokken in de knerpende sneeuw. Ik kan niet zeggen dat ik niet voel dat ik leef…
Deze winter ben ik al over meer dan 500 km sneeuw gegleden. Na de autostrades van Davos kwamen de hoge sneeuw van de Kesselse Bergen en het ijs van Signal de Botrange.
De tweede winterprik belooft een lange te zijn en wellicht zal die de start van het Belgische langlauf competitieseizoen inluiden. Naast de Belgische wedstrijden hopen Manu en ik ook nog een viertal wedstrijden in het buitenland mee te pikken.
Het einde van 2009 nadert. 2010 dient zich aan. Ik wens u, Lezer, een veilige overgang toe evenals een goede gezondheid en een jaar vol vrede en geluk. Carpe diem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten