Antarctica and acknowledgements...


Français en bleu.

Ik heb ontegensprekelijk het echte Antarctica gezien, het Antarctica waar alles wordt dood gevroren, weggeblazen, waar leven niet mogelijk is tenzij mits buitensporige investeringen. Ik heb noch pinguins, noch robben gezien. Wel heb ik de eindeloze vlaktes van Antarctica gezien. Ik heb het hoogplateau, het "terra incognita" van Queen Maudland gezien.

Mijn allereerste aanblik van Antarctica overweldigde mij met een indrukwekkend gevoel van nietigheid. Die zeer sterke emotie overspoelde mij als een tsunami: plots was het daar: ik was machteloos. Mijn ego smolt als sneeuw voor de zon: plots wist ik: wat zijn wij klein. Plots begreep ik,  wat stel ik voor temidden van deze oneindigheid?

Dat gevoel van nederigheid werd nog versterkt toen ik op het hoogplateau uit de Basler stapte: voor de tweede maal kreeg ik een schok bij het aanschouwen van de genadeloze ijsmassa die zich uitstrekte zover mijn ogen reiken konden, tot voorbij de horizon. Die aanblik was wreedaardig mooi. Een schoonheid die niet te bevatten is. Instinctief voelde ik de noodzaak om te schuilen voor deze bedreigende ijsmassa, de huilende wind, de agressieve zon. En daar hebben wij Dixie en Sam achtergelaten. 

Het was zeker geen luxe verblijf. Bij onze aankomst was er geen stromend water, geen elektriciteit, geen warme maaltijd. Voor ons drinkwater waren we de eerste dag aangewezen op het smelten van sneeuw. Ik heb van Antarctica gedronken :-) . We moesten de container eerst bewoonbaar maken: sneeuw weghalen van de matrassen, sneeuw ruimen uit de inkomhal, zware trap installeren. Het vroor in de container tot de voorlaatste dag toen de verwarmingselementen werden gerepareerd. Die eerste dag was het kouder dan de andere dagen om de eenvoudige reden dat we ons die eerste dag nergens konden opwarmen.

Toch is er op geen enkel moment bij niemand ook maar één klacht over de lippen gekomen. Het leek alsof we stilzwijgend overeen waren gekomen om er samen het beste van te maken.

Het klinkt zeer vreemd, maar dank zij deze "ontberingen" heb ik nu fantastische herinneringen aan Antarctica. De primitieve leefomstandigheden op de basis hebben ervoor gezorgd dat ik dingen heb ontdekt die anders voor mij verborgen zouden zijn gebleven:

1) de basisbehoeften van de mens: drinken, warm hebben en eten.

2) de kracht van een sterk team: samen hebben we er het beste van gemaakt.

Ik ben blij dat we niet in de Schirmacher oase werden ondergebracht. Ik zou heel wat hebben gemist en de Russen zouden ons niet hebben meegenomen naar de muur van ijs en het gebergte nabij de vlieghaven.

Het afscheid viel zwaar: afscheid van de efficiënte Russen, afscheid van de eenvoud van dit leven.

De basiscommandant heeft ons bij het afscheid niet alleen een stevige Russische kameraadschappelijke omarming gegeven, maar ook een medaille, een aandenken dat ik zal koesteren...

Dank aan al wie het mogelijk maakte dat ik dit kon meemaken: dank aan Mobistar die 
 mij heeft uitgekozen als vertegewoordigster,  dank aan mijn reisgenoten voor hun fantastische teamspirit, dank aan Polar Circles en meer bepaald Julie voor de vlekkeloze organisatie, dank aan mijn familie en mijn collega's voor hun steun. Een speciaal dankwoord aan Manu voor zijn nauwe betrokkenheid en efficiënte, onbetaalbare ondersteuning.


Un mot spécial pour mes collègues "ICE Challengers": vous étiez là avec moi... J'ai senti là-bas ce que çà veut dire à ne pas pouvoir se laver pendant 5 jours. J'ai compris ce que çà veut dire d'avoir un repas chaud, de pouvoir se mettre à l'abri du froid, du vent. En voyant la beauté et la force de notre planète, je suis plus que jamais convaincue de la nécessité de devoir la proteger. J'ai souvent pensé à vous, qui vous engagez volontairement pour les bonnes causes.
Si chaque personne sur la terre faisait une chose pour la bonne cause...
et tout le monde peut faire quelque chose, chacun selon ses pouvoirs: riche ou pauvre, malade ou en bonne santé. Même ma maman s'investissait jusqu'à la fin de sa vie, malgré le fait qu'elle était complètement paralysée.
A tous ceux qui lisent ceci: la moindre des choses est déjà une grande contribution: faites-le et continuez à le faire, même si le résultat n'est pas immédiatement visible. Cà vaut la peine.  Aidez à protéger notre planète, à prendre soin de ceux qui ont moins de chance que nous.
Je remercie de tout coeur Mobistar qui a fait en sorte que j'ai pu faire ce voyage extraordinaire. Merci aussi à mes compagnons de voyage pour leur grand esprit d'équipe, à Polar Circles et en particulier à Julie pour l'organisation parfaite de ce voyage, merci aussi à ma famille et mes collègues qui m'ont toujours fortement supporté. Finalement aussi un sincère merci à Manu qui m'a soutenu et qui s'est impliqué particulièrement pendant les préparations du voyage. Ses inventions simples, mais très efficaces m'ont facilité considérablement la vie là-bas.