Wegwaaien in Rotterdam

Vrouwenkoersen en spektakel zijn absoluut compatibel, zeker als de koersen plaatsvinden in windkracht "Hou me vast, ik waai weg"... We kregen 140 km voogeschoteld: vertrek en aankomst in Rotterdam. De rit zou worden afgesloten door 3 plaatselijke rondes v 3 km.
De eerste 50 km waren ongetwijfeld het zwaarst...Op gegeven ogenblikken haalde het peloton slechts 22 per uur: dit had ik nog nooit meegemaakt. "Wind op kop" was eigenlijk nog ok...de zijwind daarentegen... die was moordend. Vele concurrentes werden van de weg geblazen: letterlijk! Ik ben zelf drie keer moeten terugrijden naar het peloton omdat ik achteraan in het peloton zat en mijn weg versperd werd door valpartijen. De meesten bleven op de rand van de weg rijden om de concurrentes in de wind te zetten, maar ik nam op dat vlak het zekere voor het onzekere...ik bleef zo'n halve meter van de rand. Ze profiteren misschien wel van mij, maar ik ben tenminste niet gevallen en ik ben ook niet de berm ingereden.
De kopgroep van niet minder dan 26 rensters is trouwens dankzij valpartijen weggeraakt. Tegen dat het peloton zich achter de 26 weer had gehergroepeerd, kon het al aankijken tegen een achterstand van 1 minuut. In de kopgroep waren alle ploegen aanwezig behalve Lotto, de Franse nationale ploeg en de Duitse nationale ploeg: niemand wou dus nog rijden behalve de Françaises en Lotto. De Duitsers hebben geen poot uitgestoken. Ik denk dat ze dat gewoon niet konden. Lotto en de Franse ploeg hebben mooi werk geleverd ook al vochten we voor een verloren zaak.
Het achtervolgende peloton werd bij het ingaan van de plaatselijke rondes tegen gehouden, omdat de kopgroep van 26 daar intussen rondjes aan het afmalen was: na de eerste doorkomst van die rensters mochten wij terug starten voor de "massasprint" die 2 k later zou plaatsvinden. Het peloton kwam dus vóór de eerste groep aan. Ina Yoko Teutenberg , perfect gegangmaakt door Judith Arndt, was uiteindelijk de snelste in de sprint naar de overwinning. Uiteindelijk hadden we denk ik 3' achter.
Bijzondere momenten beleefden we in de Maastunnel: we denderden er aan 70k/uur door...Het zicht was miniem en er heerste een opmerkelijke stilte in het peloton...Plots hoorden we de volgwagens, de wielen, de mankementjes aan versnellingen, het ademen en het zuchten...Er werd niet gebabbeld, niet geroepen...Die spannende momenten blijven bij...
De kritische lezer vraagt zich af waarom ik niet voorin koerste toen het peloton scheurde...Antwoord: ik werk eraan, maar het is moeilijk voor mij om mij in het begin van de koers voorin te handhaven...ik word naar achter geduwd. Ik kom in mijn element na de eerste helft omdat de meesten dan al wat vermoeider zijn. Ze zeggen dat ik mijn ellebogen moet gebruiken...